با آنکه تا کنون در موارد مربوط به نقض حقوق بشر در ایران، دو پرونده مهم در کشور کانادا مطرح شده، اما بعد از اعلام محکومیت خبرنگار ایرانی-کانادایی نیوزویک از سوی دادگاه انقلاب اسلامی تهران، بهاری به خودنویس گفت که فعلا قصد شکایت از ایران را ندارد. بهاری که به ۱۳ سال زندان و تحمل ۷۴ ضربه شلاق محکوم شده، از سوی دستگاه امنیتی ایران تهدید هم شده است. بهاری می‌گوید که این حکم «ابلهانه» را نخواهد پذیرفت.
با اعلام خبر محکومیت سنگین مازیار بهاری، برخورد قضایی با شهروندان ایرانی-کانادایی وارد فاز جدیدی شد. بعضی از فعالان حقوق بشر معتقدند که برای فشار به دولت ایران، باید به سراغ روش‌های قضایی رفت. یکی از این روش‌ها، شکایت از دولت ایران است.
مازیار بهاری به خودنویس گفت که حکم دادگاه ایران را جدی نمی‌گیرد و به رسمیت نمی‌شناسد. بهاری گفت: « نه دستگیری من قانونی بوده، نه بازجویی‌ام و نه اعتراف اجباری‌ام قانونی بوده است. حکم دادگاهی که بر اساس همان اعترافات اجباری صادر شده نیز قانونی نیست و هیچیک را به رسمیت نمی‌شناسم.»
بهاری ضمن اظهار تاسف برای بسیاری از روزنامه‌نگاران ایرانی که در زندان هستند گفت که بخت با او یار بوده که از ایران خارج شده، وگرنه مجبور بود مثل همکاران و همطوطنان زندانی، این احکام «ابلهانه» را تحمل کند.
بهاری گفت که فعلا قصد شکایت از ایران را ندارد.
سابقه شکایت از دولت ایران به دو پرونده «زهرا کاظمی» و «هوشنگ بوذری» باز می‌گردد. زهرا کاظمی، شهروند کانادا بود که به ایران رفت و در حین انجام کار حرفه‌ای‌اش، یعنی عکاسی رسانه‌ای از پشت دیوارهای زندان اوین، دستگیر و به داخل زندان اوین منتقل شد. کاظمی سالم وارد زندان شد و و بی‌هوش خارج و بعد از مدتی بستری شدن در بیمارستان، خبر فوت او را به خانواده‌اش داد‌ند.
فرزند زهرا کاظمی، استفان هاشمی با کمک گروهی از فعالان و وکلا، دولت ایران را در دادگاهی در شهر مونترال استان کبک به چالش کشیده است که دادرسی همچنین در جریان است.
همچنین، هوشنگ بوذری، که در ابتدای دهه ۱۳۷۰ مدیر یک شرکت مشاوره نفتی سوئیسی بود و همچنین مشاوره کنسرسیوم نفتی پارس جنوبی از طرف شرکت‌های خارجی برنده مناقصه بر عهده داشت، در ایران از سوی ماموران امنیتی ربوده و بازداشت شد. بوذری بعد از چند ماه بازداشت تحت شکنجه، آزاد و پس از ۶ ماه از ایران خارج شد. او پس از کسب شهروندی کانادا، در اقدامی بی‌سابقه از دولت ایران به خاطر آدم‌ربایی، اعمال شکنجه و باج‌گیری شکایت کرد.
این شکایت، به رغم تطابق با مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر، و پیمان حقوق و آزادی‌های کانادا به دلیل وجود قانون مصونیت قضایی کشورها از دادرسی در کشورهای ثالث، بی نتیجه ماند، اما رویه قضایی ویژه‌ای ایجاد کرد. بر اساس این رویه، مدافعین حقوق بشر در آمریکای شمالی و اروپا، برای از بین بردن موانع حقوقی در راه ایجاد زمینه‌های دادرسی برای قربانیان نقض حقوق بشر در دادگاه‌های کشورهای متبوع خود، فعالیت گسترده و نفس‌گیری را در مجالس قانون گذاری آغاز کردند. این فعالیت می‌تواند زمینه ساز تصویب قوانینی برای تحت تعقیب قرار دادن کشورهای ناقض حقوق بشر در کشورهای ثالث باشد.
هوشنگ بوذری به خودنویس گفت: «اگر مازیار بهاری از دولت ایران به خاطر آدم‌ربایی، بازداشت غیر قانونی و شکنجه شکایت کند، می‌تواند فشار مضاعفی به ایران وارد کند که نتیجه آن به نفع دیگر ایرانیان دو‌ملیتی ایرانی-کانادایی خواهد بود.»
با توجه به این که کانادا یکی از پیگیرترین کشورهای عضو سازمان ملل در پیگیری نقض حقوق بشر در ایران بوده و موریس کاپیتورن، گزارشگر سابق حقوق بشر سازمان ملل نیز یک کانادایی است، میزان آگاهی مراکز حقوق بشر و قضایی این کشور از وضعیت ایران برای شهروندان کانادا یک امتیاز محسوب می‌شود.
البته رامین جهانبگلو نیز که چند ماه در ایران تحت بازداشت و بازجویی بود نیز تا کنون اقدامی در این جهت انجام نداده است. جهانبگلو گفت که فکر می‌کرده چنین کاری علیه دولت ایران امکان‌پذیر نبوده است، چون ایران معمولا به اصول بین‌الملل پایبند نبوده است.
بعضی از فعالان حقوق بشر از جمله بوذری معتقدند شکایت از دولت ایران مانع اعمال فشار و تهدید بیشتر دولت ایران علیه فعالین می‌شود.
شهروندان ایرانی-کانادایی موقعیتی ویژه دارند. حسین درخشان. وبلاگ‌نویس ایرانی کانادایی در سال ۱۳۸۷، در بازگشت به ایران بعد از مدتی کوتاه دستگیر و هنوز زندانی بند سپاه پاسداران در زندان اوین است. بنا به گفته هم‌سلولی‌های درخشان، نام‌برده حداقل هشت ماه مورد بازجویی و بعضا شکنجه ماموران امنیتی سپاه بوده است. با این حال دولت کانادا اقدامی عملی برای کمک به درخشان نکرده است.
هوشنگ بوذری معتقد است که خانواده درخشان می‌تواند با ثبت «عرض حال» در دادگاهی در کانادا، دستگاه قضایی این کشور را به پیگیری وضعیت حسین درخشان وادارد و از دولت ایران از این طریق خسارت هم طلب کند.
۲۲ اردیبهشت ۱۳۸۹ خودنویس
عکس: نیک آهنگ کوثر
با اعلام خبر محکومیت سنگین مازیار بهاری، برخورد قضایی با شهروندان ایرانی-کانادایی وارد فاز جدیدی شد. بعضی از فعالان حقوق بشر معتقدند که برای فشار به دولت ایران، باید به سراغ روش‌های قضایی رفت. یکی از این روش‌ها، شکایت از دولت ایران است.
مازیار بهاری به خودنویس گفت که حکم دادگاه ایران را جدی نمی‌گیرد و به رسمیت نمی‌شناسد. بهاری گفت: « نه دستگیری من قانونی بوده، نه بازجویی‌ام و نه اعتراف اجباری‌ام قانونی بوده است. حکم دادگاهی که بر اساس همان اعترافات اجباری صادر شده نیز قانونی نیست و هیچیک را به رسمیت نمی‌شناسم.»
بهاری ضمن اظهار تاسف برای بسیاری از روزنامه‌نگاران ایرانی که در زندان هستند گفت که بخت با او یار بوده که از ایران خارج شده، وگرنه مجبور بود مثل همکاران و همطوطنان زندانی، این احکام «ابلهانه» را تحمل کند.
بهاری گفت که فعلا قصد شکایت از ایران را ندارد.
سابقه شکایت از دولت ایران به دو پرونده «زهرا کاظمی» و «هوشنگ بوذری» باز می‌گردد. زهرا کاظمی، شهروند کانادا بود که به ایران رفت و در حین انجام کار حرفه‌ای‌اش، یعنی عکاسی رسانه‌ای از پشت دیوارهای زندان اوین، دستگیر و به داخل زندان اوین منتقل شد. کاظمی سالم وارد زندان شد و و بی‌هوش خارج و بعد از مدتی بستری شدن در بیمارستان، خبر فوت او را به خانواده‌اش داد‌ند.
فرزند زهرا کاظمی، استفان هاشمی با کمک گروهی از فعالان و وکلا، دولت ایران را در دادگاهی در شهر مونترال استان کبک به چالش کشیده است که دادرسی همچنین در جریان است.
همچنین، هوشنگ بوذری، که در ابتدای دهه ۱۳۷۰ مدیر یک شرکت مشاوره نفتی سوئیسی بود و همچنین مشاوره کنسرسیوم نفتی پارس جنوبی از طرف شرکت‌های خارجی برنده مناقصه بر عهده داشت، در ایران از سوی ماموران امنیتی ربوده و بازداشت شد. بوذری بعد از چند ماه بازداشت تحت شکنجه، آزاد و پس از ۶ ماه از ایران خارج شد. او پس از کسب شهروندی کانادا، در اقدامی بی‌سابقه از دولت ایران به خاطر آدم‌ربایی، اعمال شکنجه و باج‌گیری شکایت کرد.
این شکایت، به رغم تطابق با مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر، و پیمان حقوق و آزادی‌های کانادا به دلیل وجود قانون مصونیت قضایی کشورها از دادرسی در کشورهای ثالث، بی نتیجه ماند، اما رویه قضایی ویژه‌ای ایجاد کرد. بر اساس این رویه، مدافعین حقوق بشر در آمریکای شمالی و اروپا، برای از بین بردن موانع حقوقی در راه ایجاد زمینه‌های دادرسی برای قربانیان نقض حقوق بشر در دادگاه‌های کشورهای متبوع خود، فعالیت گسترده و نفس‌گیری را در مجالس قانون گذاری آغاز کردند. این فعالیت می‌تواند زمینه ساز تصویب قوانینی برای تحت تعقیب قرار دادن کشورهای ناقض حقوق بشر در کشورهای ثالث باشد.
هوشنگ بوذری به خودنویس گفت: «اگر مازیار بهاری از دولت ایران به خاطر آدم‌ربایی، بازداشت غیر قانونی و شکنجه شکایت کند، می‌تواند فشار مضاعفی به ایران وارد کند که نتیجه آن به نفع دیگر ایرانیان دو‌ملیتی ایرانی-کانادایی خواهد بود.»
با توجه به این که کانادا یکی از پیگیرترین کشورهای عضو سازمان ملل در پیگیری نقض حقوق بشر در ایران بوده و موریس کاپیتورن، گزارشگر سابق حقوق بشر سازمان ملل نیز یک کانادایی است، میزان آگاهی مراکز حقوق بشر و قضایی این کشور از وضعیت ایران برای شهروندان کانادا یک امتیاز محسوب می‌شود.
البته رامین جهانبگلو نیز که چند ماه در ایران تحت بازداشت و بازجویی بود نیز تا کنون اقدامی در این جهت انجام نداده است. جهانبگلو گفت که فکر می‌کرده چنین کاری علیه دولت ایران امکان‌پذیر نبوده است، چون ایران معمولا به اصول بین‌الملل پایبند نبوده است.
بعضی از فعالان حقوق بشر از جمله بوذری معتقدند شکایت از دولت ایران مانع اعمال فشار و تهدید بیشتر دولت ایران علیه فعالین می‌شود.
شهروندان ایرانی-کانادایی موقعیتی ویژه دارند. حسین درخشان. وبلاگ‌نویس ایرانی کانادایی در سال ۱۳۸۷، در بازگشت به ایران بعد از مدتی کوتاه دستگیر و هنوز زندانی بند سپاه پاسداران در زندان اوین است. بنا به گفته هم‌سلولی‌های درخشان، نام‌برده حداقل هشت ماه مورد بازجویی و بعضا شکنجه ماموران امنیتی سپاه بوده است. با این حال دولت کانادا اقدامی عملی برای کمک به درخشان نکرده است.
هوشنگ بوذری معتقد است که خانواده درخشان می‌تواند با ثبت «عرض حال» در دادگاهی در کانادا، دستگاه قضایی این کشور را به پیگیری وضعیت حسین درخشان وادارد و از دولت ایران از این طریق خسارت هم طلب کند.
۲۲ اردیبهشت ۱۳۸۹ خودنویس
عکس: نیک آهنگ کوثر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر