ديشب شکوهِ عاطفه‌ات را گريستم. / با جانِ شاعرانه‌ترين لحظه‌های تو / تا اوجِ عاشقانه‌ترين واژه، زيستم. // وقتی که در برابرِ فريادِ بامداد / چشم تو از سپيده، سخن گفت / ديدم چه عاشقانه، چه زيبا / خورشيد را به شانه‌ی فردا گذاشتی
زيبايی ِ ترانه ی جاری!اين شعر را برای تو می گويم
ديشب شکوه ِ عاطفه ات را گريستم.با جان ِ شاعرانه ترين لحظه های توتا اوج ِ عاشقانه ترين واژه، زيستم.
وقتی که در برابر ِ فرياد ِ بامدادچشم تو از سپيده، سخن گفتديدم چه عاشقانه، چه زيباخورشيد را به شانه ی فردا گذاشتی.
شادابی ِ شقايق ِ عاشق !اين شعر را برای تو می گويمبا يک مداد ِ تلخ ِ تپندهبا يک مداد ِ درد که می گويد:
از سينه ی صميمی ِ لاهيجانتا گريه ی ستاره ی کردستانتنهايک آهفاصله ست.
ای آتش ِ گداخته ! ای کرد !ميراث دار ِ شعله ور ِ شور ِ سر بلند !
من گيلکمبوی بهار نارنجدر لابلای واژه ی سبزم چکيده است.آنسان که در ترانه ات ، چشم ِ زمانه امزيبا تر از صدای تو شعری نديده است.بگذار از طراوت ِ سبز ينه های چایدر جان ِ بيقرار وُ دلِ ِ چاک چاک مايک شاخه گل به نام تو بگذاريم.بگذار "عشق" را در آخر ِ کلام ِ تو بگذاريم.
کلن ۲۲ ارديبهشت ۸۹Reza.maghsadi@gmx.de
ديشب شکوه ِ عاطفه ات را گريستم.با جان ِ شاعرانه ترين لحظه های توتا اوج ِ عاشقانه ترين واژه، زيستم.
وقتی که در برابر ِ فرياد ِ بامدادچشم تو از سپيده، سخن گفتديدم چه عاشقانه، چه زيباخورشيد را به شانه ی فردا گذاشتی.
شادابی ِ شقايق ِ عاشق !اين شعر را برای تو می گويمبا يک مداد ِ تلخ ِ تپندهبا يک مداد ِ درد که می گويد:
از سينه ی صميمی ِ لاهيجانتا گريه ی ستاره ی کردستانتنهايک آهفاصله ست.
ای آتش ِ گداخته ! ای کرد !ميراث دار ِ شعله ور ِ شور ِ سر بلند !
من گيلکمبوی بهار نارنجدر لابلای واژه ی سبزم چکيده است.آنسان که در ترانه ات ، چشم ِ زمانه امزيبا تر از صدای تو شعری نديده است.بگذار از طراوت ِ سبز ينه های چایدر جان ِ بيقرار وُ دلِ ِ چاک چاک مايک شاخه گل به نام تو بگذاريم.بگذار "عشق" را در آخر ِ کلام ِ تو بگذاريم.
کلن ۲۲ ارديبهشت ۸۹Reza.maghsadi@gmx.de
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر